History Of Sk8
Η πρώτη σανίδα του skateboard έμοιαζε μάλλον περισσότερο με σκούτερ. Αυτά τα δημιουργήματα, τα οποία χρονολογούνται γύρω στο 1900, περιελάμβαναν κυκλικές ρόδες, τέσσερις στον αριθμό και τοποθετημένες ανά δύο. Πολύ συχνά πάνω στο ξύλο υπήρχε ένα κουτί με χερούλια για να το κοντρολάρεις. Μέσα στις επόμενες πέντε δεκαετίες τα παιδιά άλλαξαν την εμφάνιση του skateboard από σκούτερ και έβγαλαν το κουτί και ξεκίνησαν το “ταξίδι” πάνω στο ξύλο που τώρα είχε ρόδες φτιαγμένες από σίδερο. Άπειρη skaters συναρμολογούσαν και δίνανε σχήμα σε κομμάτια ξύλου.
Γύρω στο 1950 έγιναν προσπάθειες βελτίωσης στα trucks (το μηχάνημα που κρατά τις ρόδες) και τα παιδιά μπορούσαν να ελίσσονται και να στρίβουν πολύ πιο εύκολα. Προς το τέλος του 1950 το surf άρχισε να αποκτάει φήμη που διαρκώς αυξανόταν και οι άνθρωποι ξεκίνησαν να συνδέουν το surfing με το skate. Το 1959, βγήκε προς πώληση το πρώτο skateboard το οποίο ονομαζόταν Roller Derby Skateboard. Σε όλη αυτή την εικόνα προστέθηκαν και μαλακές ρόδες και έτσι η ιστορία του skate είχε πια ξεκινήσει.
Τη δεκαετία του 1960 το skate είχε αρχίσει να κερδίζει το ενδιαφέρον από τους περισσότερους οπαδούς του surf. Τότε, όταν ο εκδότης του Surf Guide, Larry Stevenson, ξεκίνησε να διαφημίζει το skate, τα πράγματα άρχισαν να απογειώνονται. Ο Makaha σχεδίασε την πρώτη επαγγελματική σανίδα το 1963 και δημιουργήθηκε μία ομάδα αθλητών για να προωθήσουν το προϊόν.
Ο πρώτος αγώνας skateboard έλαβε μέρος στο Pier Avenue Junior School στην Hermosa, της Καλιφόρνιας το 1963. Το 1964 ο θρύλος του surf, Hobie Alter, συνεργάστηκε με την εταιρία χυμών Vita Pakt και δημιούργησαν την Hobie Skateboards. Καθώς οι περισσότεροι skaters πατινάριζαν στους δρόμους ή στα πεζοδρόμια, υπήρχαν και μερικοί πιο γενναίοι που αποφάσισαν να κάνουν skate μέσα σε άδειες πισίνες. Μέχρι το 1965, διεθνείς διαγωνισμοί, ταινίες (Skater Dater), ένα περιοδικό (The Quarterly Skateboarder) και μεγάλες διαδρομές μέσα σε πόλεις που πραγματοποιούνταν από τις τότε ομάδες ανέβασαν τη φήμη του αθλήματος σε πολύ υψηλά επίπεδα. Πάνω από 50 εκατομμύρια σανίδες πουλήθηκαν μέσα στα επόμενα τρία χρόνια και τότε ξαφνικά το skateboard “πέθανε” την άνοιξη του 1965.
Το πρώτο πλήγμα για το skateboard επήλθε λόγω της κακής ποιότητας του προϊόντος και του εκνευρισμού του κοινού από την ασυδοσία των skater. Οι παραγωγοί ήταν απασχολημένοι με τη δημιουργία του προϊόντος με αποτέλεσμα να μην γίνει καμία προσπάθεια αναβάθμισής του. Υπήρχαν βέβαια και μερικές εταιρίες που βελτίωσαν το προϊόν βάζοντας καλύτερης ποιότητας ρόδες, αλλά οι μαλακές ρόδες ήταν οικονομικά πιο συμφέρουσες. Οι μαλακές ρόδες δεν ήταν σταθερές στο δρόμο με αποτέλεσμα οι skaters να πέφτουν διαρκώς και οπουδήποτε. Οι πόλεις άρχισαν την απαγόρευση του αθλήματος με πρόφαση την υγεία και ασφάλεια των ανθρώπων και μετά από μερικά ατυχήματα που προκάλεσαν το θάνατο του αναβάτη το skateboard έπαψε να υπάρχει και βγήκε εκτός παραγωγής (τουλάχιστον για εκείνη την ώρα!!). οι παραγωγοί όπως η Vita Pakt και ο Makaha έχασαν τεράστια χρηματικά ποσά αφού αναγκάστηκαν να αποσύρουν όλες τις παραγγελίες που είχαν κάνει για την περίοδο των Χριστουγέννων.
Για τα επόμενα οχτώ χρόνια το skateboarding συνεχιζόταν σε πολύ όμως χαλαρούς ρυθμούς και κρυφά με ορισμένες εξαιρέσεις όπως στη Santa Monica της Καλιφόρνια όπου ακόμη επιτρεπόταν. Κατά τη διάρκεια αυτή της περιόδου ο Larry Stevenson εφηύρε το kicktail και προσπάθησε να επαναφέρει το skateboarding αλλά όλο αυτό κέρδισε ένα πολύ μικρό ποσοστό επιτυχίας.
Το 1970, ένας surfer με το όνομα Frank Nasworthy επισκέφτηκα έναν φίλο του σε ένα εργοστάσιο πλαστικών στη Βιρτζίνια. Το εργοστάσιο κατασκεύαζε ρόδες από ουρεθάνιο για αθλήματα με roller. Το ουρεθάνιο διαβεβαίωνε την αποτελεσματική και ασφαλή κίνηση των roller skater και τότε ο Frank συνειδητοποίησε ότι αυτές οι ρόδες θα ήταν συμβατές με τα Hobie Skateboard. Αποφάσισε, λοιπόν, να δημιουργήσει ρόδες για το skateboard φτιαγμένες από ουρεθάνιο. Όπως ήταν αναμενόμενο, βελτιώθηκε κατά πολύ η απόδοση του skate με αυτές τις νέες ρόδες. Ο Frank προώθησε το προϊόν στην περιοχή του San Diego και αρχικά δέχτηκε μεγάλη αντίσταση. Με τη διάρκεια του χρόνου όμως οι ρόδες από ουρεθάνιο άρχισαν να διαδίδονται και να αποκτούν έως και την Καλιφόρνια τη φήμη ότι είναι εκπληκτικές και αρκετά αποτελεσματικές.
Έως το 1973, το νέο αυτό skate με τις νέες ρόδες του Frank έγιναν η αιτία για την εκ νέου διάδοση του skate το οποίο και πάλι είχε ανέβει στα ύψη. Οι δημιουργοί των truck όπως ο Bennett και ο Tracker ξεκίνησαν να κάνουν ειδικά trucks για skateboarding. Δημιουργοί σανίδων εμφανίστηκαν μέσα σε μία νύχτα και ξαφνικά η βιομηχανία ήταν πλημμυρισμένη από νέες ιδέες και νέα προϊόντα. Το 1975, o Road Rider ανέδειξε τα πρώτα ρουλεμάν ακριβείας που αντικατέστησαν όλα τα παλιά ελαττωματικά ρουλεμάν. τα slalom, downhill και freestyle skateboarding έγιναν αντικείμενο προπόνησης για άπειρους ενθουσιώδεις. Το περιοδικό SkateBoarder Magazine επανεκδόθηκε και σύντομα θα υπάρχει μαζί με κάποια άλλες εκδόσεις ελπίζοντας ότι θα συμμετέχουν στην επαναφορά και επιστροφή του skateboarding. Οι Bruce Logan, Russ Howell, Stacy Peralta, Tom Sims και Gregg Weaver “ποζάρουν” διαρκώς σε αυτά τα περιοδικά. Το άθλημα έχει για μια ακόμη φορά ξεκινήσει να ανεβαίνει.
Το πρώτο outdoor skatepark χτίστηκε για τους skateboarders στη Φλόριντα το 1976. σύντομα ακολουθήθηκε η κατασκευή πολλών ακόμη πάρκων παντού στη Βόρεια Αμερική. Το skateboarding μετατράπηκε από horizontal σε vertical και τα slalom και freestyle έπαψαν να είναι τόσο διάσημα.. επίσης άλλαξε και η εμφάνιση του skateboard αφού από 6-7 ίντσες πλάτος που είχε τώρα έφτασε στις 9 ίντσες. Αυτή η αύξηση του μεγέθους εξασφάλισε περισσότερη σταθερότητα σε κάθετες επιφάνειες. Κορυφαίοι skaters ανάμεσά τους ο Tony Alva, o Jay Adams και ο Tom “Wally” Inoyoue. Ο Wes Humpston και ο Jim Muir ήταν οι πρώτοι που έβγαλαν στην αγορά μία επιτυχημένη σειρά από σανίδες που είχαν γραφικά κάτω από τον τίτλο Dogtown. Λίγο αργότερα, σχεδόν όλοι οι κατασκευαστές skateboard έβαλαν γραφικά το κάτω μέρος της σανίδας.
Το 1978, ο Alan Gelfand εφηύρε το “ollie” και προχώρησε το skateboard σε άλλο επίπεδο. Οι ρίζες του streetstyle δημιουργήθηκαν όταν οι skaters ξεκίνησαν τις vertical κινήσεις σε επίπεδο έδαφος. Η κουλτούρα του skateboard ξεκίνησε να μπερδεύεται με το punk και new wave μουσική. Εικόνες από κρανία εμφανίστηκαν στα skateboard χάρη στη ευφυέστατη δημιουργικότητα του Vernon Courtland Johnson στην Powell Corporation.
Το skate σε άδειες πισίνες ήταν πολύ διάσημο και σαν αποτέλεσμα της καλύτερης τεχνολογίας, οι skaters ήταν ικανοί να πραγματοποιούν εναέριες φιγούρες. Η ασφάλιση των skatepark έγινε θέμα λόγω των προβλημάτων της χρέωσης. Στην πραγματικότητα, η ασφάλιση των skatepark ήταν τόσο ακριβή για τους περισσότερους ιδιοκτήτες που έκλεισαν τις πόρτες και έβαλαν μέσα τις μπουλντόζες. Μέχρι το τέλος του 1980, το skateboarding ξαναπέθανε για δεύτερη φορά. Και όλοι οι παραγωγοί ήρθαν αντιμέτωποι με τεραστία χρέη. Καθώς το BMX άρχισε να αποκτάει φήμη και το SkateBoarder Magazine μετατράπηκε σε Action Now οι περισσότεροι skaters εγκατέλειψαν το άθλημα. Για δεύτερη φορά το skateboarding κινούταν και πάλι “υπόγεια”. Μία hardcore οργάνωση παρέμεινε στο skateboarding και έχτισε ράμπες και half pipe στις πίσω αυλές αφού τα περισσότερα skatepark έκλεισαν.
Το 1981, το Thrasher Magazine ξεκίνησε διάφορα δημοσιεύματα πάνω στην προσπάθεια να προμηθεύσει τους hardcore skaters με πληροφορίες για το θέμα του skateboard. Παρ’ όλα αυτά οι διαγωνισμοί skateboard συνεχίστηκαν αλλά οι συμμετοχές ήταν λίγες και τα χρηματικά έπαθλα ακόμη πιο μικρά. Το 1982,ο Tony Hawk κέρδισε τον πρώτο του διαγωνισμό στο Del Mar Skate Ranch. Ως το 1983, οι παραγωγοί των skate όπως οι Santa Cruz, Powell Peralta και Tracker ξεκίνησαν να βλέπουν το άθλημα να βελτιώνεται. Την ίδια χρονιά, Transworld Skateboarding μπήκε στην skateboard σκηνή.
Το 1984, το vertical skating αντικαταστάθηκε από το streetstyle skating. Οι ράμπες άρχισαν να αποκτάνε φήμη. Ο Powell Peralta δημιούργησε το πρώτο του skate video με όνομα “Bones Brigade” χάρη στα δημιουργικά ταλέντα των CR Stecyk και Stacy Peralta. Το video παρουσίαζε όλη την ομάδα των skater και βοήθησε την μετάβαση του skateboard σε ένα νέο επίπεδο δημοτικότητας. Εμφανίστηκαν άπειροι παραγωγοί και το skateboarding αναγεννήθηκε δυναμικά για τρίτη φορά. Αναδύθηκαν πολλοί vertical πρωταθλητές όπως οι Tony Hawk, Christian Hosoi, Lance Mountain και Neil Blender. Καθώς και street πρωταθλητές όπως οι Mark Gonzales, Natas Kaupas και Tommy Guerrero που πήγαν το ollie σε νέα ύψη. Επίσης υπήρχε και το freestyle skateboarding όπου ο Rodney Mullen χορήγησε όλους τους διαγωνισμούς.
Στα μέσα προς τέλη της δεκαετίας του ’80 τρεις παραγωγοί διαχειρίζονταν την αγορά – Powell Peralta, Vision/Sims και Santa Cruz. Με τα ποσοστά από τις σανίδες και τα κέρδη από τους διαγωνισμούς μερικοί επαγγελματίες skaters είχαν κέρδη που έφταναν μέχρι και τα 10.000$ το μήνα. Η National Skateboard Association με επικεφαλή τον Frank Hawk διοργάνωσε αρκετούς διαγωνισμούς στη Βόρεια Αμερική και τελικά σε όλο τον κόσμο. Παπούτσια του skateboard από τις Airwalk, Vans και Vision απέκτησαν μεγάλη φήμη μαζί με τα ρούχα για skate.
Στα τέλη της δεκαετίας το skateboarding έκανε στροφή προς το street skating και ενώ το vertical παραμελήθηκε. Ένας αριθμός από επαγγελματίες skaters αποφασίσανε να αφήσουν τους μεγάλους παραγωγούς και ξεκίνησαν τις δικές τους εταιρίες. Ένας από τους πρώτους skaters που έκανε αυτό το πράγμα ήταν ο Steve Rocco ο οποίος ξεκίνησε την World Industries. Με το πέρασμα του χρόνου η προσωπικότητα του κόσμου του skating άλλαξε και μια νέα γενιά skateboarding γεννήθηκε. Η προσοχή αυτής της γενιάς ήταν στραμμένη στα ollie και σε άλλα κόλπα και κινήθηκε σε μία εντελώς διαφορετική “συμπεριφορά”.
Έως το 1991, μία παγκοσμίου επιπέδου οικονομική ύφεση χτύπησε την ανθρωπότητα και κατά συνέπεια οι εταιρίες skate επηρεάστηκαν αρνητικά. Όπως και στο παρελθόν ένας αριθμός από παραγωγούς αντιμετώπισε μεγάλες οικονομικές απώλειες. Η βιομηχανία έγινε τελείως αρνητική και ξεκίνησε τη διαδικασία επαναπροσδιορισμού του ίδιου της του εαυτού. Το 1992 ο Big Brother ξεκίνησε τα δημοσιεύματα. Όπως και στο παρελθόν, μία hardcore ομάδα έμεινε πιστή στο άθλημα μόνο που αυτή τη φορά δεν ήταν η συμμετοχή εξίσου μεγάλη. Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’90 το skateboard κατάφερε να αναδυθεί για τέταρτη τώρα φορά. Το 1995 το skateboarding κέρδισε μία πολλή καλή συμφωνία προβολής στα ESPN 2 Extreme Games. Οι εταιρίες κατασκευής skateboard παπουτσιών όπως οι Etnies και Vans ξεκίνησαν να πουλάνε τεράστιες ποσότητες προϊόντων.
Μέχρι και το τέλος της δεκαετίας του ΄90 η προσοχή του skateboarding παραμένει στο streetstyle και η βιομηχανία είναι γεμάτη από παραγωγούς και καταστήματα. Σε πολλές περιπτώσεις, επαγγελματίες skaters δημιούργησαν το δικό τους προϊόν και διαχειρίζονταν τη δική τους εταιρία. Longboarding, μία ξεχασμένη μορφή τέχνης (με την προσθήκη μεγάλων σανίδων) έκανε την επανεμφάνιση του και το downhill skateboarding μπήκε σε μία τελείως καινούρια διάσταση χάρη στα street “έλκηθρα”. Στην Καλιφόρνια πάρκα του skateboard ξεκίνησαν να χτίζονται για μια ακόμη φορά χάρη στους νόμους. Η σκληρή δουλειά του Jim Fitzpatrick και του International Association of Skateboard Companies διαβεβαίωσε ότι και άλλες πολιτείες θα ακολουθήσουν το παράδειγμα της Καλιφόρνια και ότι περισσότερα πάρκα είναι προγραμματισμένο να δημιουργηθούν μέσα στα επόμενα χρόνια.
Τα τελευταία 40 χρόνια ,το skateboarding είχε πάρα πολλά σκαμπανεβάσματα σε όλους τους τομείς του. “Φτωχό” υλικό, κανόνες ασφαλείας, θέματα ασφάλισης και η ύφεση είναι ορισμένα από τα στοιχεία που οδήγησαν σε αυτά τα σκαμπανεβάσματα. Ανεξάρτητα όμως απ΄ όλα αυτά το skateboarding έχει βελτιωθεί σε σημαντικό βαθμό από τότε που χρησιμοποιούσαν τις μαλακές ρόδες. Όσον αφορά τα ατυχήματα, το skateboard είναι πολύ πιο ασφαλές από άλλα αθλήματα όπως το ποδόσφαιρο ή το χόκεϊ ή το rollerblanding (αποδεικνύεται και από τις διάφορες στατιστικές έρευνες που έχουν γίνει). Ανεξάρτητα από όλα τα θέματα ασφαλείας το άθλημα αυτό κατάφερε να επιζήσει μέσα στο χρόνο και θα υπάρχει για πολύ καιρό ακόμη για έναν και μόνο λόγο γιατί πολύ απλά έχει πλάκα και είναι ένα από τα πιο ευχάριστα αθλήματα για να ασχοληθείς…
303 Skateboards
Η εταιρία 303 skateboards είναι η πρώτη ελληνική εταιρία skateboard ever.
Δημιουργήθηκε το 1988 από τον Γιώργο Καρπόνη και το νούμερο 303 συμβολίζει τα αρχικά νούμερα της εθνικής τηλεφωνικής κλίσης της Ελλάδας και συγκεκριμένα της πόλης της Θεσσαλονίκης 00(303)1.
Η εταιρία Big spin ήταν η μαμά εταιρία της 303 η οποία είχε δύο αδερφές εταιρίες την Madrid και την Blue print skateboard company.
Η 303 λειτούργησε από το 1988 ως και το 1998, σε αυτά τα χρόνια λειτουργίας της έβγαλε 3 pro model που ήταν και τα πρώτα pro model στην ιστορία του skateboard στην Ελλάδα. Το πρώτο pro model ήταν ενός από τους συν δημιουργούς της εταιρίας του Χατζή Δημήτρη με το όνομα ¨Sinister¨, το 1997 ακολουθήσανε τα μοντέλα των Απαμάν Βασίλη (R.I.P.) με το όνομα ¨Flipper¨ και αυτό του Δημήτρη Ευαγγελόπουλου γνωστού ως ¨ποδάρι¨.
Εκτός από την Ελλάδα η 303 πουλούσε σανίδια και στο εξωτερικό, στην Αγγλία (Λονδίνο) και στην Αμερική (Σαν Ντιέγκο) δίνοντας της έτσι άλλη μια πρωτιά, αυτή της πρωτοεμφανιζόμενης Ελληνικής εταιρίας στο εξωτερικό!
Ήταν μια εταιρία που δεν είχε ως όραμα τα μεγάλα κέρδη αλλά το να καταφέρει να φτάσει στο σημείο να μπορεί να παρέχει στην ομάδα της, μέσο τον κερδών της, δωρεάν σανίδια ώστε να μπορούν να κάνουν ελεύθερα skateboard χωρίς το μόνιμο χρηματικό άγχος για την αγορά μιας σανίδας.
Την δεκαετία του΄80 έβγαλε και κυκλοφόρησε σε μπλουζάκια το πρωτοποριακό slogan FUCK DRUGS LETS SKATE που έκανε θραύση για πολλά χρόνια, ένα προφητικό ίσως slogan για την μάστιγα των ναρκωτικών που δεν κάνει διακρίσεις σε κανέναν τομέα και επηρέασε πολύ την πορεία της ιστορίας του skateboard.